Watsaru

चित्रपट सुरू होताच पहिली जाणीव होते ती म्हणजे ही सुरुवात कॉमेंट्रीने झाली आहे. कोणीतरी कॉमेंट्री करीत आहे, निवेदन करीत आहे, सादरीकरण होते आहे (ही एक महत्त्वाची सूचना आहे). मग सामोरा येतो निवेदक व बिटर गावातील क्रिकेट मॅच. कॉमेंटरी प्रेक्षकांची करमणूक करणारी, सर्वसामान्यांना पेलणार्या भाषेतील, त्यांना सामावून घेणारी, त्यांना हवे ते देणारी, त्यांचे सर्वार्थाने रंजन करणारी, चित्रपटातील आणि प्रेक्षागृहातील प्रेक्षकांचा हशा आणि टाळ्या वसूल करणारी. हिरोही कसा तर मागणीबरहुकूम चौकार व षटकार मारणारा. मॅच लगानच्या स्टार्ईलची. ढुे हरश्रष ींळाशी ळप हशश्रश्र (हंगेरी, झोल्टन फॅब्री) मधील फुटबॉल मॅचसारखी नाही. क्रिकेट या वास्तवाचे रंगतदार निवेदन आणि लोकप्रिय सादरीकरण. मग येते गरीब आणि खालच्या जातीतील नायक आणि श्रीमंत, वरच्या जातीतील, सत्तास्थानातील नायिकेची प्रेमकथा. आपल्याकडील जाती-वर्गाधिष्ठित समाजात हे क्रिकेटपेक्षा कितीतरी अधिक गंभीर वास्तव आहे पण क्रिकेट कॉमेंटरीप्रमाणेच वास्तवाला टाळून रंगतदार सादरीकरण होतच राहते. प्रेमानुनय, स्वप्न, मीलन, वियोग, हाणामारी, सुटका आणि शेवटी जोडगोळीचे पलायन हे बेभान संगीताच्या तालावर, दिलखेचक नृत्याच्या लयीत, गरगरून टाकणार्या भव्य फोटोग्राफीच्या साथीने, सैराट वेगाने धावत मध्यंतरात विसावते. हा आहे चित्रपटमाध्यमाने वास्तवाला दिलेला रंजनवादी, प्रेक्षकशरण, बॉलिवुडी, पलायनवादी प्रतिसाद.

Subscribe Now !

Get instant access to the complete Watsaru archives

New 3-Month Subscription to Digital Archives at just Rs 350 for India and $15 for overseas users.

सैराट : एक आकलन